پوست به‌طور طبیعی به مرور زمان و با افزایش سن دچار تغییراتی می‌شود که بخشی از آن خارج از اراده و به دلیل طبیعت انسان است و برخی مربوط به وضعیت زندگی و عواملی مثل آب‌ و هوا، شرایط فرد مانند بیماری‌ها و استرس‌های عصبی است. صدمه‌هایی هم که به پوست وارد می‌شود، روی جوانی و سلامت آن تاثیرگذار است که مهم‌ترین این صدمه‌ها نورآفتاب است. ضربه‌ها، خراشیدگی‌ها و زخم‌ها، سرما و گردوغبار و شن نیز به پوست آسیب می‌زنند. استفاده از کرم‌های زیبایی و آرایشی غیراستاندارد و تغذیه بد هم از قدرت حفاظتی پوست می‌کاهند. اوج جوانی و شادابی پوست در 25سالگی است. از این سن به بعد، ساخت ‌و ساز کلاژن به تدریج کم و چین‌ و چروک پوست یا پیری فیزیولوژیک آغاز می‌شود. حالا اگر صدمه‌ها و عوامل خطرزای بیرونی بیشتر و مراقبت کمتر باشد، این روند سریع می‌شود مخصوصا از 50 سالگی به بعد که هورمون استروژن که در کلاژن‌سازی نقش بسزایی دارد، ناگهان متوقف می‌شود.

افزایش سن تمامی ارگان های بدن را تحت تاثیر قرار می دهد اما بروز علائم مربوط به آن در پوست بعنوان اولین سد دفاعی بدن، نمود بسیار بیشتری دارند، عوامل مختلفی در تسریع این روند نقش دارند از آن جمله می توان به ژنتیک، پرتوهای خورشیدی، خشکی پوست و سایر آسیب های محیطی اشاره نمود. ایجاد چین و چروک ها و دهیدراتاسیون پوست مهمترین نشانه های پیرپوستی هستند که موجب ایجاد ظاهری نامطلوب در پوست می گردند. با اینکه کنترل برخی از عوامل پیری مانند ژنتیک امکان پذیر نیست، اما با مراقبت صحیح می توان سرعت و شدت ظهور علائم پیری پوست را کنترل نمود.